Nu we veelal digitaal fotograferen, is er eigenlijk geen grens aan het aantal opnamen. Een volle geheugenkaart wordt in The Cloud geleegd, en we kunnen weer vooruit. Vroeger was dat wel anders. Het filmrolletje dicteerde het aantal foto’s, hoewel er wel wat speling was. Een zuinige fotograaf begon al met fotograferen nadat het aanloopstrookje amper in het spoeltje was gestoken en hield er pas mee op als de transporthendel blokkeerde.
Negenendertig of veertig opnamen uit een rolletje van zesendertig was een aardige score, hoewel de eerste en laatste opname achteraf vaak onbruikbaar bleken. De fabrikant liet de emulsie pas ingaan na een ruim bemeten intro en hield er op tijd mee op. De halve foto’s belandden in de vuilnisbak. Dat maakt ze zeldzaam.
Deze redde het wel, zelfs een datum werd vermeld: maart 1961. Een oma met haar kleinkind langs de kant van de weg. Logisch dat deze halve foto overleefde. Niemand gooit een foto van een kleinkind weg. Er zijn grenzen.