De meeste foto’s die ik op het internet koop, komen op eigen kracht, ze ondersteunen elkaar. Soms heeft de bezorgde handelaar er iets ter versteviging bij gestoken, een saaie ansichtkaart of een extra foto die vanwege een beschadiging toch onverkoopbaar is.
Pasgeleden zat er een stukje karton achter mijn aanwinst, geknipt uit een verpakking voor ontbijtbiscuits. Dat kwam harder binnen dan de foto’s.
Het stukje verpakking meet slechts 10,7 bij 15,4 centimeter maar barst van de informatie. Ik zie een biscuit op een wit bord. Er is een stuk vanaf gebeten, waarschijnlijk om aan te geven dat het lekkere biscuits zijn, waar je direct je tanden in wil zitten, ook zonder beleg. Dat beleg – die lepel jam – ligt ernaast. ‘Serveersuggestie’, heet zoiets. De fotograaf heeft er ook een paar korenaren en wat losse zaden bij gelegd, verwijzend naar de gezonde ingrediënten. De blauwe bessen zijn decoratief. Op de plakrand van de verpakking staan symbolen voor de drukker, houvast voor de uitlijning van de drukpers en de kleurinstellingen. En dan staan er nog een paar obscure cijfers op het deel van de verpakking dat meestal verborgen blijft: de productiedatum en cryptische informatie voor de mensen van de fabriek.
De biscuits worden gemaakt door Epi d’Or voor Leclerc, ontdek ik op het internet. De oorspronkelijke doos bevatte 36 ‘biscottes’, verdeeld over twee zakjes. Er zitten ‘fibres’ in en ze hebben NURI-score C. Geen idee of dat goed is, maar op een schaal van A tot en met E lijkt het mij nogal gemiddeld.
Maar daar gaat het allemaal niet om. Met informatie heeft het niets te maken. De eerste aanblik van het stukje verpakking was voldoende om me honderden kilometers weg te slingeren, naar jaren terug. De hypermarché! Leclerc, Auchan, Carrefour, Intermarché… exotische namen voor fascinerende plekken die eigenlijk mijlenver afstaan van de dingen waar ik van hou: natuur, rust, cultuur. En toch gaat mijn hart sneller kloppen van zo’n megahal volgestouwd met eten, drinken, meubels, schoenen, kleding, sieraden, dvd’s, wit- en bruingoed, bloemen en planten, tuinartikelen en kunststof zwembaden.
Dankzij het kartonnetje zie ik mensen met hun enorme karren langs onmetelijk lange stellingen rijden, door de rayons met groenten en fruit, langs koelingen met barbecuepakketten, rieten manden met baguettes, vitrines met geschaafd ijs vol verse vis. Een rilling trekt over mijn rug, vanwege dat ijs en de airco die ervoor zorgt dat het er in de zomer soms vijftien graden kouder is dan buiten. Maar de meest krachtige sensatie is de geur, een aroma van toeristenzweet, knoflookmonden, overrijpe camembert, schrale wijn, plastic douchegordijnen, wasverzachter en versgemalen koffie. Die geur is niet te koop. Heel af en toe krijg ik hem cadeau, dankzij een kartonnetje.