Wat trekt mensen toch om naar een ramp te gaan kijken? Is het leedvermaak? Illustreert het brandend pand of de gecrashte auto het risico dat we lopen en heeft het kijken een educatief karakter? Is het sensatiezucht? Ik denk vooral het laatste.
Ik herinner me een brand, niet ver van het huis waar we woonden. Mijn vader wilde erheen, met de auto. Mijn moeder vond dat een belachelijk idee, maar hij was niet tegen te houden. Hij nam mij met zich mee. Al bij het wegrijden van de parkeerplaats voor ons huis ging het mis: wellicht door de spanning draaide hij bij het achteruitrijden te stevig aan het stuur en klapte de auto met het rechter spatbord tegen de lantaarnpaal die op de stoep stond. We zijn niet meer naar die brand gaan kijken. Hoewel je mijn ouders geen praktiserende katholieken kon noemen, had mijn moeder het toch over een god die ogenblikkelijk straft.