Exact een jaar geleden werd ik geportretteerd door @Toof producties/Reginald Kluijtmans. Ik was bezig met Branco & Julia, mijn derde roman. We zaten midden in de coronacrisis. Het was stil op straat. We hielden afstand, we hoestten en niesten in de elleboog, we schudden geen handen en wasten die regelmatig. De eerste vaccinatie was nog geen drie maanden ervoor gezet. Een zorgelijke tijd, waar we snel vanaf wilden zijn. Dat lijkt gelukt, alleen had niemand kunnen denken dat het licht aan het eind van de tunnel veroorzaakt werd door granaatexplosies en raketaanvallen.
Masker
Liliane. Ik moest erom glimlachen, om die naam op die tutu. Alsof je na een aantal jaren je eigen dochter niet meer zou herkennen. ‘Ach ja, onze Liliane, bij die balletvoorstelling… Wat deed ze het goed.’
Ik vraag me af of ouders van nu ook de naam van hun gemaskerde kinderen op de foto schrijven. Denken we later met weemoed terug aan deze tijd? Of hebben we dan de mondkapjes, de social distancing en de teststraten uit ons geheugen gewist?
Dit artikel werd ook gepubliceerd in REALmag #7 over weemoed