Ik vind ze fascinerend, die fotocabines op stations en in grote winkelcentra. Nog steeds dragen ze de naam Photomaton, naar het apparaat dat werd ontwikkeld door Anatol Josepho, een Russische immigrant die begin jaren twintig naar de Verenigde Staten trok. Na jarenlang knutselen, installeerde hij de eerste cabine in 1925 op Broadway. Het was direct een enorm succes. Mensen stonden in een lange rij te wachten om zich voor 25 cent te laten fotograferen. Na acht minuten tuimelde een stripje met acht opnamen uit de gleuf. In de beginjaren stond er overigens nog wel een assistent naast de cabine om het proces in goede banen te leiden. Pas vanaf 1934 kon de machine het helemaal zelf. Dat wil zeggen… de technische kant van het proces. De rest moet je als ‘model’ nog steeds helemaal alleen doen. En dat valt niet mee. Want: hoe moet ik kijken? Moet ik lachen of juist niet? Is recht vooruit het beste, of is een nonchalante blik naar opzij misschien beter? Wanneer komt de flits? Zit ik niet te hoog of te laag? Allemaal onzekerheden. En dat zie je. Althans, bij de meesten. Anderen zitten erbij alsof ze nooit anders gedaan hebben.
De fotocabines worden nog steeds gebruikt. Vermoedelijk door verlegen mensen die niet naar een fotograaf durven. En door mensen die in een melige bui een serie gekke bekken willen vastleggen. Zoals de vrouw waarvan ik het strookje vind dat ze per ongeluk heeft achtergelaten in de gleuf van de machine. Waarschijnlijk ging het haar om de lol van het maken, en niet om het resultaat.
