Zak

Foto: Grand Foulard

Een winkeldief, een crimineel, dat was mijn eerste gedachte. Dat komt door die korrelige foto, het beeld van een bewakingscamera. Pasgeleden zag ik op Facebook een vergelijkbare foto voorbijkomen: twee mannen en twee vrouwen, hun ogen achter zwarte balkjes. Het gezelschap was ‘vergeten’ om het all-you-can-eat-arrangement bij een Chinees-Indisch restaurant af te rekenen. De eigenaar gaf hen 24 uur de tijd om dat alsnog te doen, daarna zou hij de zwarte balkjes voor hun ogen verwijderen.

De man op de mupi heeft geen zwart balkje voor zijn ogen. Hij is goed herkenbaar, met z’n bril en krulsnor. Hij is dan ook geen winkeldief, ook al wordt hij gezocht. Bij Hornbach kocht hij 31 zakken cement. Een opvallend aantal. Het staat niet voor niets vetgedrukt. Wie koopt er nu 31 zakken cement? Dertig zakken, dat is logisch, maar waarom die ene extra zak? Maar daar gaat het niet om. Ook al staat het vetgedrukt.

Het gaat erom dat de man op de foto te veel heeft betaald. Kort nadat hij die 31 zakken kocht, verlaagde Hornbach de prijzen. Ik zou zeggen: dikke pech, maar Hornbach vindt het zielig voor die meneer en daarom zijn ze naar hem op zoek. Dan betalen ze het verschil terug. Wat aardig van Hornbach, zou je kunnen denken, maar ik vind het vooral verdacht.

Want waarom geeft Hornbach duizenden euro’s uit aan een mupi-campagne terwijl de man hooguit een paar tientjes van ze tegoed heeft? En hoezo weten ze zo zeker dat de man op de foto 31 zakken cement kocht? Ik weet niet hoeveel zakken hij op die kar heeft liggen – ik zie er maar twee – maar het zijn er zeker geen 31. Of hebben ze nog meer foto’s van die man? En hoe zit het eigenlijk met de privacy? Wordt er van mij ook een foto gemaakt als ik een rol duct tape heb gekocht? Hoelang bewaart Hornbach die foto? En kan ik – als zij de duct tape in prijs verlagen – ook ineens op allerlei mupi’s komen te staan omdat ze mij het prijsverschil willen terugbetalen?

Of is er stiekem toch meer aan de hand? Is de man met die bril en die krulsnor misschien tóch een crimineel? Heeft hij onder die 31 zakken cement kostbare decoupeerzagen, boormachines en grasmaaiers naar buiten gesmokkeld? Nee, Hornbach, die ‘laagste prijsgarantie die ook ná de aankoop geldt’… ik geloof er geen zak van.

Cabine (2)

Foto: Grand Foulard, 2008

Een verstandig mens heeft er niets te zoeken. Ja, jolige lieden, die willen nog wel eens met meerderen gelijk in zo’n hokje kruipen voor een grappig bedoelde foto, maar voor een serieuze pasfoto moet je hier niet zijn. Ook al beweren de teksten aan de buitenkant van de cabine het tegendeel, in de meeste gevallen komt er een foto uit tevoorschijn die de ambtenaar van de Burgerlijke Stand onverbiddelijk afkeurt.
Op het centraal station van Rotterdam stonden er vroeger ook twee, een beetje verscholen en met lange gordijnen voor de deuropening, dus over gebrek aan privacy viel niet te klagen. De hokjes werden dan ook regelmatig gebruikt als toilet-, drugs- of sekshokje. En soms werd – tegen beter weten in – het geldlaadje opengebroken. Toen het metalen deurtje voor de zoveelste keer met grof geweld uit z’n scharnieren was gerukt, was de exploitant van de cabines het beu: een dag later waren de gordijnen drastisch ingekort. Weg privacy.

De man links zweeft met z’n billen boven het krukje. Hij heeft niet door dat het in hoogte instelbaar is, zodat lange mensen niet alleen met hun kin op de foto komen en korte mensen niet alleen met een plukje haar. Ik weet niet of u die Franse campingtoiletten kent, maar zo’n houding houd je niet lang vol. Het vereist enorm veel spiercontrole om je hoofd secondenlang exact op dezelfde hoogte te houden, precies voor het venstertje met de lens. Geleidelijk zakken zijn billen omlaag en wanneer ze in contact komen met het koude staal van het krukje, veert hij weer omhoog. Natuurlijk gaat juist op dat moment de flits. En dat is nóg een reden om die hokjes te mijden: het portret van een kampeerder die zit te poepen op een vies toilet, zo’n foto wil toch niemand?

Doe maar niet

Foto: Grand Foulard

Ik zag ze zitten aan de hoek van de tafel. Het was feest, maar aan hun gezichten kon je dat niet zien. Met hun kleding was niets mis en geen haar op hun hoofd zat verkeerd, maar ze leken op de een of andere manier niet op hun plek. Dat soort mensen vraagt om een foto.

Na de flits werd hun blik zo mogelijk nog gereserveerder. De man wenkte me met een minuscule vingerbeweging. Hij zei iets in het Frans. Ik keek waarschijnlijk nogal onnozel, want hij herhaalde het in het Engels. Of ik ze ‘some other time’ wilde fotograferen. Hij gaf me een visitekaartje. Een heel beschaafd kaartje. Heel veel wit, geen toeters en bellen. De man was iets heel hoogs bij een heel belangrijke organisatie.

Kijk, zo kun je ook zeggen dat je niet gefotografeerd wil worden.