Het zit erop.
Ik kijk voor het laatst rond. Niks vergeten? Het lukt me niet om de deur geruisloos te sluiten, om mezelf en iedereen voor de gek te houden dat ik niet ben weggegaan, dat ik er nog steeds ben.
Straks ratel ik met mijn rolkoffer mijn zorgvuldig opgebouwde imago van aangespoelde kapot.
Een laatste keer door de Wittenonnenstraat, langs de Visserskaai, op weg naar het station.
Ik kijk naar links.
Nee, ik zeg nie toet ziens. Ik zeg toet later.